زان که روحانی رود بر آسمان از آستان

خیره باز آید نگون نمرودوار از آسمان

کان مشعبد گردش از تیرت همی سازد کمان

کاهر من سفلی بود چون تن ملک علوی چو جان

گر نبودی تن ز ترکیب چهار ارکان گران

زان که باشد بنده را در بند چون تن را توان

تا سر تو پای شد پای تو سر چون ریسمان

خویشتن را چون کشف باری سپر کن ز استخوان

چشم را چون خارپشت از تن برون آور سنان

ز آتش فتنه چو ماهی شو به آب اندر نهان

تا به چنگ آری به هر چنگی دگرگون نام و نان

گر همی چون کرم پیله بر تنی بر خانمان

هر نفس چون باد گردی خیره گرد بادبان

چون نهنگ اندر کشد آزت همه ملک جهان

چون بهایم عاجزی در پنجهٔ شیر ژیان

از ملک چون نکته گویم چون تویی از انس و جان

تا تو با جغدی و با شاهینی اندر آشیان

ور حذوری همچو گربه همچو موشی پر زیان

یا نه بر آتش چو پروانه بسوزان طیلسان

کز حریصی همچو خوکی تندرست و ناتوان

نحل وار از بهر خوردن رو یکی در بوستان

تا نمانی خیره مالیده به دست این و آن

زیر خاک و خشت باشد همچو مورانت مکان

کاشهب و ادهم ز روز و شب تو داری زیر ران

کز خروشت دست بی دادی فرو بندد زبان

کی کند چون حرز سودت زاری و بانگ و فغان

کآتش نمرود گردد بر نهادت گلستان

تا شود گوهر سرشگت چون سرشگ ارغوان

در کمر بندند گلها همچو نی پیشت میان

بی بقا گردی چو گل بر شاخ و خار اندر خزان

آنچه باقی ماند از عمرت بپرد در زمان

چون نباشد باقی ای غافل به جز فانی مدان

کس نباشد بر تو مانند سنایی مهربان