چه خیزد گوی تنهایی زدن در پیش نامردان

که چوگانی ست از تقدیر و میدانیست از ایمان

چو این کردی و آن دیدی شوی چون گوی سرگردان

که بینی از ره حکمت جمال حضرت سلطان

رسید آنجا کزو تا حق کمانی بود و کمتر زان

پی عیسی کجا یابی برون از هفت و چهار ارکان

نظر راهیست پر منزل عیان را باش چون اعیان

پدید آید به رزم اندر ز چوب خشک صد ثعبان

همه آراسته بینی چو یازی دست زی انبان

چو کردی قبلهٔ دین را به زهد و ترس آبادان

کند عرضه ترا بر حق میان زمرهٔ نیکان

وزین بشنود بوی جان برون از آب و گل سلمان

ازین درد آسمان گردان وز آن خون حلقها قربان

به معیار عیاری بر ببین تا چون بود میزان

وگر در شرع افزاید گمان بر کان بود فرمان

سکندر از ره دیگر برون آمد چو تابستان

همه شادیست غم خوردن چو دانی زیست با هجران

چو بلبل بر امید وصل منشین هشت مه عریان

به همت راه بر می باش بر امید کشتیبان

برو بر تجربت بر طور چون موسی بن عمران

که بی رای مسلمانی بمیری در بن زندان

که گمراهی برون آیی بسی گمره تر از هامان

نه هر زنده که تو بینی بود در قالب او جان

بسی شخصست در گیتی که جانش نیست در ابدان

که جان دریست در خلقت ز بهر زینت جانان

هر آنکو مرز جان داند نباشد فارغ از احزان

ز ناجنسان جداییها و با جنسان بهم چسبان

که چون از ره برون رفتی تا خمارت گیرد از شیطان

چه عیب آید اگر باشند آن اصحاب سگبانان

هم از خورشید تابانست لعل سرخ اندر کان

نهاد بوی دردی بود و رنگ سالک گریان

ز نور روی آن مه بین مزین قامت کیوان

چه باشد گر کنی در پیش جانان جان و تن قربان

اگر پیری خبر گوید که آید عاقبت طوفان

کنون بازار شیطانست و آنک موعد دیوان

تنی کو مدهٔ کین بود با وی کی رود یکسان

بدن در کعبه پر آیند لیکن در نظر نقصان

که صاحب همتان آیند از بنیاد ترکستان

هشام از مکه می جوید صلیب و آلت رهبان

تنا آنجا که اعلامست از کعبه بود خذلان

نه در کوی ضلالت بود چندین روزها عثمان

نه بر تقدیر حرف آید معانی ز آیت قرآن

شعاع شمع حکمت را نه از عقل آورد یزدان

هر آنک اندر شعاع افتد شود دیوانه در گیهان

بلی در ذکر علم آن ثناخواند بسی حسان

خبر یابد مگر یک دل شود در آسمان پران

پی مرکب رها کردند تا پیدا بود پنهان

وگر در حصن جان آیی همه شهرست و شهرستان

خبر زان خانهٔ خرم که می آرد یک اشتربان

ز روح نوح پیغمبر شده بی قوت دین کنعان

ز طعم منزل اندر دل نه خر آگاه و نه پالان

خبر گویی و جان جویی بلا خواهی تو بی امکان

که فخر اهل ری اویست و تاج صدر اصفاهان

ازو راضی رضا در حشر و با او مصطفا همخوان