الا یا خیمهٔ گردان به گرد بیستون مسکن

چراغ افروخته در تو بسی و هفت از آن گردان

چو خورشید ملک هنجار و برجیس وزیر آسا

چو کیوان قوی تاثیر دهقان طبع بر گردون

همه دانای نادان سر همه تابان تاری دل

سر دانا شده پست و دل عاقل شده تاری

حکیمان را به نور و سیر بر گردون به روز و شب

کمان کردار گردونی ازو تیر بلا پران

هدفشان گر پذیرفتی نشان زان تیرها بر دل

ندای گوش هر عاقل ازو هر لحظه «لا بشری»

ز نحسش منزوی مانده دو صد دانا به یک منزل

خسیسان را ازو رفعت رییسان را ازو پستی

امامان را ازو گر رشته تابی نیکویی بودی

امام صنعت تازی علی ابن حسن بحری

امام عالم کافی که چون او درگه صنعت

ازو نحو و لغت زنده به هر وقتی چو جسم از جان

قریحتهای تازی را ز فضلش هر زمان انجم

هزارش دیده از عقل و به هر دیده هزاران دل

نماید پیش قدر او ز بالا گنبد و اختر

دل حاسد کشد هزمان چو لفظ تیغ هنجارش

ثبات زایش معنی به تو کامل چو جان از خون

تنت چون خاک در باد و زبان چون آب در آبان

به هر طبع اندر آوردی به تعلیم اصل و فضل و دین

نه پیوندد به علمت جهل یک جزو از هزار اجزا

تواضع دوستر داری چو گوهر در بن دریا

امام دانش و معنی تویی امروز هم هستند

بجز تو اهل صنعت را ز دعویهای بی معنی

یگانه عالمی بالله چگویم بیش از این زیرا

شگفتی نبود از خلقان ترا دشمن بوند ایرا

خدای از بد نگهدارست ازو زنهار «لاتیاس»

درین دوران نیارد سنگ نحو و منطق و آداب

ازین بی رونقی عالم چه نیکوتر بزرگان را

زمان شوخ چشمانست و بی اصلان اگر داری

اگر رفعت همی جویی سیه دل باش چون لاله

چو مرد این چنین میدان نه ای از همت عالی

تو نام الفنج در حکمت فلک را گو مده یک نان

به باغ دل ز آب روی تخمی کشتی از حکمت

هزاران روشنی بینی ازین یک ظلمت گیتی

الا تا در سمر گویند وصف بیژن و رستم

ز سعی و حشمتت بادا به شادی و به اندوهان

همی تا نفی باشد «لا» همی تا جحد باشد «لم»

همیشه باد حاسد را بدان حاجت که او خواهد

همیشه بی زبان بادت ز تیر حادثهٔ هستی