دیده نبیند همی، نقش نهان ترا

حسن بدان تا کند جلوه گهت بر همه

در همهٔ هست و نیست، از تری و تازگی

زان لب تو هر دمی گردد باریک تر

هیچ اگر بینمی شکل میانت به چشم

بوسه دهد خلد و حور، پای و رکیب ترا

چون تو به آماج گاه تیر نهی بر کمان

پرده زنان روز و شب حلقهٔ زلف ترا

برد دل و گوش و هوش بهر جواز لبت

قبلهٔ خود ساخت عشق از پی ایمان و کفر

فتنه جان کرد صنع نرگس شوخ ترا

پیشروان بهشت بر پر و بال خرد

دیدهٔ جانها بخورد نوک سنانت ولیک

از پی ضعف میان حرز چه جویی ز من

سلطان بهرامشاه آنکه به تایید حق

هیبتش ار نیستی شحنه وجود ترا