بجز از نام تو نامی نه برآید به زبانم

بجز از گفتن حمدت نبود ورد زبانم

ملک عالمم و عالم اسرار نهانم

منم آن عالم اسرار که هر غیب بدانم

در گذارنده و پوشندهٔ عیب همگانم

همه من گویم و گوینده نئی کام زبانم

شنوایان جهان را سخنان میشنوانم

من یکی معتمد و واحد و قیوم بمانم

نه چو طبعم متوطن نه چو سیاره روانم

نه بخندم نه بگریم نه چنین و نه چنانم

نه ز تحتم نه ز فوقم ملک کان و مکانم

هر چه در فهم تو گنجد که چنینم نه چنانم

به حقیقت تو بدان بنده که من خالق آنم

سیصد و شصت نظر سوی دلت می کند آنم

زود باشد که شوی کشتهٔ تیغ خذلانم

آفرینندهٔ اشیاء و خداوند جهانم

من فرستادهٔ فرقانم و ماه رمضانم

نه کس از من نه من از کس نه ازینم نه از آنم

هر زمانی به دلال صمدی نور چشانم

جرم صد ساله به یک عذر گنه در گذرانم

خوش بخوابانم و راحت به روانت برسانم

در چنان انجمنی پرده ز رازت ندرانم

در بهشت آرم و بر خوان نعیمت بنشانم

پرده بردارم و آن گه به خودت می نگرانم

کوه کوه از تو معاصی به کرم در گذرانم

خوش نشین بنده که من دادهٔ خود را نستانم

او نبیند به حقیقت نه از آن گمشدگانم

که مسلمانم و یارب نه از آن بی خبرانم