ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت

ای هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق

هر چه در زیر زمان آید همه اسمست و جسم

آسمانها چون زمین مرکب دربان تست

آنکه نام او مکان آمد ندارد خود مکان

آنچه در صدرست در لولوش کسی می ننگرد

چون تویی سود حقیقی دیگران سودای محض

علم تو خود بام عقل و کعبهٔ نفسست و طبع

«این» و «آن» باشد اشارت سوی اجسام کثیف

آنچه دل داند حدوث است آنچه لب گوید حروف

از ورای «کن فکان» آمد پس از تخییل خویش

بی زبان چون تیر خواهی تا ترا خوانند بس