تابوت مرا باز کن ای خواجه زمانی

تا دیدهٔ چون نرگس ما بینی در خاک

تا دو لب پر گوهر ما بینی در خاک

تا قامت چون تیر مرا بینی در گل

ما کشتهٔ چشم بد چرخیم وگرنه

نادیده چو شاهان جوان بخت به ناگاه

یک نو خط نوشاد میفتاد به صد قرن

آن جامه که میل تن ما بود بد و بیش

ای دوست چو سودی نکند گوهر ما را

نان پیش فرست از پی آن کامدگان را

خر پشتهٔ ما بیش میارای که ما را

اینجا همه لطفست کسی را که نبودست

زانگونه که گر هیچ بپرسی ز تو هر خاک

از بس کرم و لطف خداوند برآید

بی خدمت او کس به همه جای مماناد

دیدیم که اندر ره او شرک نگنجد

ای پیر همان کن تو که ما روز جوانی

با خدمت حق باش که گر باشی ور نه

کز بهر تو یک روز همین بانگ برآید