شمارهٔ ۱۷۲
پسری دیدم پوشیده قبای
گفتم او را که به نزدیک من آی
گفت من دیر بمانم نایم
گفتم او را که بیا ژاژ مخای
دیر کی مانی جایی که بود
سیم در دست و گروگان در پای
من اگر ایستاده ام مسته
خویشتن گر نشسته ای مستای
زان که تو فتنه ای و من علمم
تو نشسته بهی و من بر پای
