پستهٔ دربار او لعل گهر پوش او

زان که نداند همی شکل لبش هوش او

هست نهان جای عقل در لب خاموش او

حجلهٔ عقلست و جان گوش سخن کوش او

خرمن مهرست و ماه قند ز شب پوش او

پایهٔ کفرست و دین جوشن و شب پوش او

گر تو ز زور و دروغ بر نکشی گوش او

تا به ابد مانده گیر غاشیه بر دوش او

شاه بهشتست و بس از بر و آغوش او

کرکس و شیر فلک پشه و خرگوش او