دی بدان رستهٔ صرافان من بر در تیم

زین سیه چشمی جادو صنمی طرفه چو ماه

با دلم گفتم ای کاشکی این میر بتان

رفتم و چشمگکی کردم و شد بر سر کار

گفتم او را ز کجایی و بگو نام تو چیست

گفتم: ای جان پدر آیی مهمان پدر؟

هر دو در حجره شدیم آنگه و در کرده فراز

دست شادی و طرب کردن و می خوردن برد

چون بشد مست و ز باده سر او گشت گران

گفتم او را که: سه بوسه دهی ای جان پدر

ده درم داشتم از گاه پدر مانده درست

بند شلوارش بگشاده نگه کردم من

سینه بر خاک نهاد آن بت باریک میان

شکم و نافش چون قافله پرتو و پنیر

گنبدی از بر چون نقره برآورده سفید

پاره ای بردم از این روغن ابلیس به کار

او به زیر من چون کبک که در چنگل باز