و آن شربها که دادی بر یاد تو بخوردم

کازاد کرد چون عقل از چرخ لاژوردم

باران تو بیامد بنشاند جمله گردم

بگذاشتی چو فردان در زیر خویش فردم

هم تو عجول مردی هم من ملول مردم

چون حکم تو بدیدم زین توبه توبه کردم