زینب به حسین گفت که ای تاج سر ما

آسوده بخوابی چه خوش از رهگذر ما

طاقت کم و غم بیش زمان کوته که تواند

کو مرگ که از قید حیاتم برهاند

ای کعبه اسلام کشیدیم سوی دیر

با شمر ستمکار جفا جوی سبکسیر

داغ تو بر آورد ز کانون دلم دود

زین محنت بسیار که دارم همه موجود

تا دهر چه خواهد ز من سوخته کوکب

وز سنگ عدو جان ز تعب آمده بر لب

آمد به سر نعش تو خواهر پی دیدن

ده گوش به دردم بود ارمیل شنیدم

تا تاب عطش لاله سیراب تو پژمرد

بر شیشه بی تابی من سنگ جفا خورد

از بس بشه تشنه جگر راز نهان گفت

(صامت) به امانم آمده هر دم به فغان گفت