از سموم ظلم اعوان یزید

سبز خطان را ز پیکان هلاک

کربلا گردید چون خاک تتار

هر کف خاکش بسان مادری

خاک و خون جسم شهیدان تن به تن

سوی کوفه با سپاه تیره بخت

کرد مدفون ابن سعد بی حیا

مانده عریان تا سه روز اندر زمین

جز طیور و وحشیان در آن دیار

چند تن از اعراب در آن بادیه

تا سپارند آن بدنها را به خاک

چند زن از آن قبیله با خروش

طعنه زن بر مردهای خویشتن

گر شما را نیست شرم از مصطفی

آن شما و در پی تیمار جان

چون شما بستید چشم از ننگ و نام

غیرت آن چند زن آمد سبب

بهر دفن کشتگان با اشک و آه

لیک از آنجا کان جسدها را به تن

نی پدر را بود فرقی از پسر

بهر کشف ححال از بالا و پست

ناگهان مانند خورشید از افق

از میان لمعه نور آشکار

ظاهر از خورشید رویش در نقاب

آمد و در نزد ایشان ایستاد

کی به گردابتحیر ماندگان

گر شما را زین شهیدان هست شک

پس به امر آن شه گردون خدم

نعش انصار شه دین را تمام

چون ز انصار حسین پرداختند

گوهری پا تا به سر غلطان به خون

آن سوار آن ماه پیکر را چو دید

گفت باشد این جوان غم نصیب

این بود آن نوجوان مه جبین

صبر و تاب عمه را گم کرده است

این شبیه جد خود پیغمبر است

حالیا نبود مجال دفن او

گردشی کردند آوردند باز

پیکری صد پاره همچون آفتاب

آن جوان از سوز دل آهی کشید

گفت باشد این جوان ممتحن

بعد دفن قاسم نسرین عذار

همچو خضر اندر لب عین الحیات

داده بی دستی بار کانش شکست

خانه زنبور گشته پیکرش

آمدند اندر بر آن مقتدا

یک شهیدی دورتر جان داده است

گشته از بیداد قوم بنی تمیز

نیست ممکن از زمین برداشتن

شد روان آن خسرو گردون وقار

کرد آن صد پاره تن را چون نظر

گفت این مظلوم مقطوع الیدین

این بود آن کس که بنهاده به راه

هست عباس آن که شاه خون جگر

پس به صد افغان و قلب دردناک

تا دو نوبت آن سوار نیکخو

هر چه کردند اندر آن خونخوار دشت

کس نشانی اندر آن صحرا ندید

آخر اندر قتلگه شد جلوه گر

خون و خاکی پس به هم آمیخته

پاره جسمی همچو قرآن مبین

چشم حق بین آن سوار از هم گشود

عرض کرد ای شاه بی سرالسلام

السلام ای مرهم داغ بتول

پس به یاران گفت کاین صد پاره تن

با دو دست خویش آن جسم لطیف

تیرهای ظلم کز شصت عدو

جمله را بیرون نمود از پیکرش

در بغل بگرفت جان پاک را

اکبرش را هم به تسکین دلش

خواست برگردد سوار از آن مکان

گرچه ما را نیست چشم حقشناس

در نقاب ای آفتاب از چیستی؟

برگرفت آن ماهرو از رخ نقاب

یافتند آن شیعیان شاه دین

نیست یارای نوشتن خامه را