چون خلافت شد مسلم بر حسین

با یزید بن معاویه حبیب

بلکه می دانست آن سگ را امام

بگذر از این راه باطل ای فلان

قبله خود کن تو شاه دین حسین

ساخته وقف یتیمان جان و مال

در حسین این رتبه را می جوی و بس

زین سخن با خویش قصد امتحان

از وجودش بر سر خود سایه داشت

حال طفلش بی پدر افکار شد

حال مادر گفت نزد آن طبیب

یک جگر از اسب باشد احتیاج

من ندارم اسب تا آرم جگر

رو به درگاه حسین بن علی

خدمت آن معدن جود و نوال

دست دلجویی کشید اندر سرش

جستجوی حال آن غمناک کرد

کشت اسبی را به خاطرخواه او

طفل در نزد طبیب آورد رو

پنج نوبت آن طبیب بی مهال

بهر درد مادرت مطلوب نیست

پنج اسب از خویش کشت آن پنج بار

داشت اندر ذمت خد فرض عین

شد محب آن شهنشاه غریب

گر بود انصاف در خلق جهان

اینچنین سلطان با جود و خصال

نیلگون رخسارش از سیلی کند

در بیابان ها دواند از غضب

برد اندر کوفه چون شمر شریر

آن حریم سرور کون و مکان

پوست افکنده بدنشان آفتاب

سنگ و چوب کوفی رشامی بسر

جز کنیزان کس نمی کردی گذار

کودکان چون گنج در ویرانه ها

شب ز سرما روزها از و آفتاب

بر یتیمان حسین خرما و نان

سوختی او را از این محنت جگر

با غصب می گفت با آن ناکسان

از خدا شرمی ز پیغمبر حیا

کی خدا خوشنود و پیغمبر رضاست

آل یاسین عترت پیغمبریم

از بزرگی ما نشانی داشتیم

مختصر کن (صامت) این هنگامه را