یوسف اندر مصر با صدر اقتدار

شد زلیخا حاضر اندر خدمتش

از پی تعظیم یوسف گشت خم

گفت بادا حمد بی حد بر خدا

بببنده را در سلطنت پاینده کرد

هیچ داری قصه خود را به یاد

متهم کردی مرا درروزگار

سالها در کنج زندان جای من

دل سپرده بر رخ نیکوی تو

جمله از حسن خدا داد تو بود

گفت ای شوریده بی صبر و تاب

صورت پیغمبر آخر زمان

از رخش ناچیز گردد آفتاب

برده اندر خلقت حسنش به کار

گیرد از خوبی ز خوبان جمله باج

هر چه گفتی سر به سر صدقست و راست

ذکر و صف حسن آن آرام جان

داده جانی تازه بر آب و گلم

از بر دادار جبریل امین

شد عیان صدق زلیخا نزد من

شد چه بر حب حبیبم رهنمون

تو زلیخا را به عقد خود در آر

حب محبوب خدا حب خداست

کرده خلقت تا خدای ذوالجلال

جز علی اکبر برای وی نظیر

می نمودی بر رخ اکبر نظر

رو به میدا ن کرد کالبدر الدجی

یا رب از حال دلم هستی گواه

اشبه مردم به اخلاق الرسول

می رود یا رب چو جان از پیکرم

راند بر قلب سپه اسب عقاب

کشت خلقی را ز تیغ بی دریغ

شد روان پیش پدر از کارزار

اکبرت از تشنگی بنمود غش

جدک الساقی بماء السلسبیل»

شه نهاد اندر دهان وی زبان

باب خود را دید از خود تشنه تر

بار دیگر رو سوی میدان نهاد

کار را بر کوفیان بنمود تنگ

داغ اکبر بر دل ریش حسین

فرقوی منشق نمود از ضرب تیغ

سرنگون شد از عاقر اندر زمین

زد به جسم نازنینش ضربتی

سوی شاه دین که بابا الامان

مختصر کن (صامت) این هنگامه را