روایت است چنین از شفیعه دو سرا

که داشت خامه در سرای عز و شرف

ز هر صفت که کنی وصف او به حسن تمام

به آستانه آن مهتر آسمان رفعت

چو در تمام صفات حسن حسن ددش

به حارث بن ولتیده ز التفات مزید

به حارث بن ولتیده ز التفات مزید

به کوفه بر دو گرامی نمود و محترمش

ز یمن خدمت خیرالنسا خرد و کبار

زمان زمان شرف وی بر نبه بالا شد

ولی ز دوری زینب درآن فرح غم داشت

همیشه لشگر اندوه بر دلش می تافت

مدام بود دراین آرزو که بار دگر

میان غرفه آن خانه ای که ما واداشت

که دید شور قیامت به کوفه برپا شد

دو دست بسته زن چند دلکبابی دید

برهنه پا و سرافتاده هر یک از اطفال

هر آن یتیم که کندی نمودی اندر راه

زنی مقدمه آن زنان محزون دل

سر بریده ای اندر سنان برابر داشت

گرفته دامن او کودکی به مجز و گریست

چه کرده ایم که این آب و نان به اهل ظلام

ز بس که ز آه جگر سوز خود شرر افروخت

ز جای جست و به همراه چند قرص از نان

نمود در بر زینب چنین سخن تقریر

به اینصغیره بده در غمش تسلی کن

یکی که مثل همین طفل دل ز درد دو نیم

دوم دو چشم من افتد بدون رنج و تعب

جناب زینب از این غم بشد دگرگون حال

ببین برای که آورده ای تصدق نسان

چون نیک ام حبیبه به سوی او نگریست

به گریه گفت که ای بی بی حمیده سیر

فدای جاه و جلالت جلال جاه تو کو

تو در مدینه دل شاد و کامران بودی

چرا ز گردش ایام بی نقاب شدی

عزیز فاطمه پس یار و یاور تو چه شد

کجاست حضرت عباس ماه منظر تو

قد کشیده ات اینقدر از چه خم شده است

جواب داد به ام حبیبه زینب زار

ببین به نیزه اعدا به خاطر ناشاد

همین سری که شده پر ز خاک خاکستر

خموش (صامت) ازین ماجرا که جا نسوزد