که کرد عارضه رو به یوسف صدیق

هلال سان رخ چون به در ماه کنعانی

نمود روز به روز آن مرض بوی شدت

که تا مکان کند اندر میان لجه نیل

به هیچ ره مرض آن جناب چاره نشد

فرا رسید در آخر به حکم حق اجلش

اجل نمود به نامش پیاله را پر می

که ای بزرگ خواتین حجله عصمت

دگر ز زندگی دهر نا امید شده

مریض بستری مرگ را عیادت کن

به نزد یوسف خود چون برود نیل آمد

به زیر جامه نهفتست روی انور خویش

نظر به صورت ماهش نمود و آه کشید

ز پا فتد و به ماتم دو دست بر سر زد

ز خون دل صدف دیده را پر از در کرد

به چشم یوسف مصر وفا قرار گرفت

نهفته است گر از جاهلان کم ادراک

به گفته یابد و داند که من چه می گویم

شهید کرببلا نور دیده زهرا

رسید چون که در آن قتلگاه بر سر او

به روی سینه آن شاه شمر ذی الجوشن

گرفته آن سک بی آبرو یکف خنجر

مکش حسین مرا لحظه ای بده مهلت

گل وداع بچینم ز روی نیکویش

گذار تا که ببندم دو دیده تر او

ز اشک چشم نهم مرهمی به زخم تنش

علاج تشنگی از کام آن جناب کنم

که جمله چشم براهند و مضطرب حرمش

که مانده در ره او چشم سید سجاد

ز سوز تشنه لبی زیر تیغ غش کرده

ز هوش رفته حسینم دمی به هوش آید

به کعب نیزه زد از قهر بر سر زینب

به طعنه گفت که ای دختر علی برگرد

گلی ز روی حسینت دگر نخواهی چید

صدای زینب دلخون به ناله گشت بلند

بگیر دست یتیمان من به خیمه برو

به تیغ شمر و به حلقوم من نظر نکنی

کنی نظر که کشد بر گلوی من شمشیر

عزای بی کسیم را بدهر برپا کن