بود اندر ملک آذربایجان

در حکومت ظالم و جبار بود

بر عموم خلق از برنا و پیر

یر زالی بود در ملکش مقیم

داشت ملکی آن زن افسرده حال

ظلم حاکم قلب وی پرخون نمود

شد مسافر آن زمان بی خانمان

مدتی می بود اندر انتظار

عرض حال خویش را تقریر کرد

شاه را بر حالت وی دل بسوخت

آن امیر جور را حاضر به یش

اول اندر پیش چشم خاص و عام

چون معین شد خطایی آن امیر

در بر چشم سپاه و لشگرش

دستگاه عدل خود آباد کرد

باز برگرداند آن بیچاره زن

پس چرا داد دل زینب نداد

آن زمان کان عصمت پروردگار

از هجوم کثرت نامحرمان

گفت عبیدالله کاین افسرده کیست

یک کنیزی گفت با آن بی حیا

کف بلب آورد مانند شتر

گفت دیدی آخر ای دخت علی

دور گیتی همرهی با ما نمود

قلب زینب زین سخن شد پر ز درد

گفت ای شمع کلامت بی فروغ

روز محشر در بر ختمی مآب

سید سجاد محزون علیل

گفت خاموش ای پلید بی ادب

بیش از این ظالم دلش را خون مکن

کرد از قهر آن پلید نشاتین

دید زینب عابد بیمار را

زد بسر آویخت اندر دامنش

گفت با ابن زیاد سنگدل

بگذر از قتل برادرزاده ام

کشتن وی گر کند قلب تو خوش

زیست یارای نوشتن خامه را