ای مسیب ز جهان سوی جنان در سفرم

بنشین لحظه اندر دم آخر به برم

بسکه کاهیده شد از صدمه زنجیر تنم

رقمی نیست ز پا تا بسر من دیگرم

دل افسرده و محزون و جگر خون و غریب

نه معنی است به بالین نه انیسی به سرم

زد چنان برق اجل شعله مرا بر تن و جان

نه دگر اسم بجا باز بود نی اثرم

زهر هارون ستمگر جگرم را بگداخت

ساخت بی مونس و دور از وطن و دربدرم

قاصدی کو که رود از بر من سوی وطن

به محبان و عزیزان برساند خبرم

به رضا گوید آیا نور دو چشمان پدر

که به راه تو بود موسم مردن نظرم

ای مسیب دم مرگ است ز بیداد رسی

یاد آید ز حسین جد به خون غوطه ورم

چو کنم یاد ز احوال تن بی سر او

روز چون شام شود تیره بعد نظرم

ز غم العطش وی بلب شط فرات

روز و شب گشته روان خون ز دو چشمان ترم

وعده دیدن رویت به قیامت افتاد

بی تو مدفون شده ام مونس شام و سحرم

کس نبود ا زدفن و کفن شاه شهید

همچو (صامت) به خدنگ غم ماتم سپرم