ای داده شرف زینب تو کرببلا را

فرش در تو کرده خدا عش علی را

گر قدرت حق جلوه نمی کرد به ذاتت

کی داشت بشر طاقت این جور و جفا را

اسباب شفاعت ز عزای تو بپا شد

آماده نمودند ز مهر تو دوا را

از حکم بدا منع فدا شد ز زلخیا

تا سکه به نام تو زنند اسم فدا را

ای روشنی چشم و جگر گوشه زهرا

در مجمر ماتم جگر شاه و گدا را

سدره شده از روز ازل منبر جبریل

تا بهر تو برپا کند اسباب عزا را

در ذروه قرب احدی بال گشادی

از بهر لفای ابدی ملک فنا را

جای تو سر سینه سالار امم بود

بر سینهتو جای شود شمر دغا را

(صامت) ز غمت روز و شب ای کشته صد چاک

بنموده روان ز آتش دل آه و نوا را