از قضا روزی مرا شد سوی قبرستان گذار

گلشنی اما ز تاراج فنا اندر خزان

هر طرف زیبا رخی شمشاد قد عناب لب

تازه دامادان شبستان عدم را کرده فروش

نوعروسان گشته هم آغوش با داماد مرگ

یک طرف مستان جام نخوت و جهل و غرور

کاتب قدرت با لواح جبین یک به یک

اندر آن گلزار ناکامی شدم سرگرم سیر

جمله را خاموش دیدم از سخن گفتن ولیک

ما که می بینید اکنون خفته در زیر زمین

سالها بودیم ساکن اندرین دیر غرور

کودن حرص و هوا آورده قایم زیر ران

گاه اندر صحن بستان با هزاران همزبان

حلقه حلقه شاهدان زرنی کمر اندر یسار

آنچه اندر دل نمی گردید مرگی آنچنان

سیم زرهای جهان را کرده سقف آستان

جاهل از تیر قضا پیوسته آن اندر کمان

زد شبیخون ناگهان خیل فنا ما را بسر

تا توانید ای عزیزان پیشه از تقوی کنید

خیر و احسان از برای رفتگان فرضست فرض

ما ندانستیم اندر دهر قدر عافیت

هر چه ما اندوختیم از سیم و زر بر باد رفت

زود بفرستید بهر خود چراغی پیش پیش

طرح یکرنگی بیندازید کاخر مردنست

سعی بی اندازه تا کی در ره اهل و عیال

چار دیوار لحدهم قابل تعبیر هست

جمله بربندید چون ما بار از این دار فنا

مدتی جمشید اندر دهر صاحب جام بود

تاج و تخت و حشمت جمشید چون بر باد شد

پس فریدون بود و ایراج بود و سلم و تور بود

از پس اینها منوچهر و پس از او کیقباد

دولت اسفندیار و بهمن و ملک هما

روزگاری بد عروس سلطنت پرویز را

سالها نمرود بی دین عمرها شداد شوم

همچنین از عزل و نصب این سلاطین یک به یک

جملگی را روزگار وعده چون آمد بسر

پا نهاد از بدو عالم چو به دنیا بوالبشر

بعد از آن هجران حوا کرد او را اشکبار

نوح در طغیان قوم و بحر و کشتی شد دچار

حضرت ایوب اندر ابتلا شد مبتلا

گشت ابراهیم را در نار نمرودی مقام

حضت موسی بن عمران از جفای قبطیان

گشت عیسی را تن کاهیده زیب روی دار

یک به یک کردند از این دار فنا رو در بقا

جمله را نقد نفس افتاد چون اندر شمار

تا که احمد هادی دین اولوالباب شد

گاه اندر اضطراب از کینه اقوام شد

گاه آزردند دندان وی از سنگ ستم

بعد از آن پهلوی زهرا راز ضرب درشکست

گاه علی راشد گلو چون شیر در قید طناب

مجتبی بعد از پدر شد کینه زهر ستم

وه چه زهری کو شرر اندر دل ز هر ستم

وه چه زهری کز شرارش سوخت قلب مرتضی

هر یکی گفتند این بیت حزین را در وداع

آه واویلا که اولاد پیمبر خوار شد

آه واویلا که اولاد پیمبر خوار شد

نوجوانان بنی هاشم به دشت کربلا

نور چشم حضرت زهرا و پیغمبر حسین

یکه و تنها ز بس بر جسمش آمد نوک تیز

بر سر خاک سیه جا کرد سبط بوتراب

چون به روی سینه اش جا کرد ین زشت پلید

زاری آن بی گنه ننمود بر قاتل اثر

هیچ میدانی چه می فرمود (صامت) زیر تیغ