خوش آن دل که دایم بلا می پسندد

بلا با ولا چون قرین شد خدا هم

مکشن روی درهم ز وضع گدایان

بود مرا آن کس که چون دید دردی

من از صبر و تسلیم بهتر متاعی

رضا با رضای خدا شو که ازخود

ز انعام عام خدا بهره دارد

سخی را بسوزد به آتش خداوند

اگر زاهدی ترک روی و ریا کن

ببر زنک کین کسان را ز سینه

به عهدی که کردی بهرکس وفا کن

مریز از طمع گوهر آبرو را

دلی را که معراج فرموده نامش

برو شکر کن با پسندیده حق

به یکتا که هر نعمتی هست یکتا

شکایت نداریم م از جفایش

کسی کز جفایی بود روی گردان

نه خائف ز عصیان نه مغرور رحمت

به روشن دلی نوری از غیب (صامت)