ای به جان افکنده در لیل و نهار

هرگز از دینار دین ناری به دست

جسته ام کار جهان را مو به مو

نیست کاری جز خیانت کار او

ای به غفلت در بیابان عدم

می رسد از کاروان بانک رحیل

رو سعادت جوی از حسن عمل

چند باید بهر یک نانی نمود

ای سبک مغز این گران خوابی بس است

هرزه گردی سست هدی کجروی

از ره توفیق پس پس رفتنت

مزرع امید را سیراب کن

خویش را خالص برآور از محک

از لباس عالم وارون اساس

شو مهیا به تاراج خزان

روغن چشم ضعیفان را مگیر

بهر دنیا نقد ایمان می دهی

گاهی از دانش پژوهی در جهان

گه به خود از ثروت و مال و منال

لیک چون آید گدایی بر درت

حیرتم آید که با این بخل و حرص

از پی تحصیل جمع سیم و زر

گر از این نوع است کسب و کار تو

اندرین میدان سوارا تا به کی

مار ظلم و عقرب بیداد را

تا ندانی که خدا از تو رضاست

هست دنیا گلخنی بسیار تنگ

دل ببر از منت ابنای دهر

گر مریضی کن شفا از وی طلب

گر تهیدستی بدو کن عرض حال

سروری را چون کنی بسیار سر

هر زمان رنگین عذاری خوب رو

دم به دم مشکین خطی شمشاد قد

ظلم نی بر خود نه بر مخلوق کن

گر کنی گاهی به قبرستان عبور

از مآل کار دنیای دنی

بشنوی از بند بند هر کدام

ای شده بر خوان عالم میهمان

چون شما بودیم ما هم در جهان

جامها در دست از صهبای کبر

ناگهان آمد ز دست انداز گور

پیکبر پرورده اندر ناز ما

حالیا دارید در دنیا شما

هر که چون ما طعم این حلوا چشید

نفس اماره ز روی ریشخند

از برای بندگی خلق تو کرد

ای به بیدای جهالت تند تاز

شو تواضع پیشه و افتاده باش

سازد آن روزی که اندر زیر خاک

آن زمان دانی که حرف تلخ ما

ای ببند مال و اسباب جهان

تا روی در جرک نیکان سرخ رو

از نصیحت دیده دانش مپوش

می زند نوبت زن پیک اجل

از زبان قطب امکام مرتضی

اندر این ویران رباط بی ثبات

جهد کن «الموت یاتی بغتتا»

تا تو در فکر نجوم سعد و نحس

هادم اللذات اندر کام تو

عاقبت چون هر کسی خواهد رسید

کوشش کن تا ز بعد تو بدهر

(صامتا) آن به که کار خویش را