بشنو که عجب پر انقلاب است

نقشی است که پایه اش بر آب است

بر گرد که آب نه سر آب است

زین جیفه که طعمه کلاب است

تا مرکب عمر در شتاب است

بر گردنت از طمع طناب است

در وی تن آدمی حباب است

این خانه به شبنمی خراب است

کز نام جهان نشان ندیدند

صیاد صفت به خون طپیدند

کز وی گل آرزو نچیدند

دامان امید بر کشیدند

چون سبزه ز خاک بردمیدند

از کالبد بدن رمیدند

پستان مفارقت مکیدند

آنها که از این عسل چشیدند

گر ز آنکه سیاه یا سفیدند

زین کهنه رباط تا رسیدند

زاد سفری تو را ضرور است

ایوای به رهروری که کور است

در بردن نقد جان جسور است

و همزن جیش سلم و نور است

تا چشم بد ز مانه شور است

این کاسه سر که پرغرور است

دیوانگی است کی شعور است

کز کسوت کائنات دور است

کو مسکن مار و ملک مور است

تو می طلبی مگر به زور است

زین غم دل خود فکار داری؟

پیوسته به دوش بار داری

بر سر چقدر خمار دادی

آسوده عجب قرار داری

بر سر هوس شکار داری

با اهل جهان چکار داری؟!

اگر دیده اعتبار داری

از بهر که انتظار داری

عزم سر کوی یار داری

با خلق به جز جفا نکرده

کامی ز کسی روا نکرده

از یکدگرش جدا نکرده

دردی ز کسی دوا نکرده

دردی ز کسی دوا نکرده

از دامن کس رها نکرده

اسباب عزا بپا نکرده؟

بیگانه و آشنا نکرده

هرگز ز کسی حیا نکرده

کس دعوی خونبها نکرده

بر ملک جهان چه پای بند است

کافی بود ار برای پند است

اعضای تمام بند بند است

مانند نی این نوا بلند است

رغبت بزمانه تا به چند است

زین خانه که معدن گزند است

مردانه کشی به سر که قند است

مغرور مشو که ریشخند است

در مجمر غم دلت سپند است

تا چند تو را علاقه بند است

آهوی زمانه رام ما بود

همخوابه صبح و شام ما بود

مانند شما به جام ما بود

زرین کمی غلام ما بود

در بارگه سلام ما بود

در سایه احتشام ما بود

هر دم که زدی به نام ما بود

در عهده اهتمام ما بود

غافل ز اجل که دام ما بود