عجب بیدادها بینم در این ببدا ز تو پیدا

عسل با زهر حنظل باطبر زد خار با خرما

غریب و بومی و مجنون و عاقل بنده و مولا

زن و مرد و بزرگ و کوچک و فرزانه و شیدا

تو زود از تیشه بیداد او را افکنی از پا

که چون ترکان یغمایی تو راو را می کنی بغما

نه در مشرق نه در مرغب نه جا بلقا نه جا بلسا

چو گوهرهای پرقیمت چو لولوهای بس لالا

همه دستان سراشیرین اداره مرغان خوش آوا

دل صد چاک زیر خاکشان شد منزل و ماموا

همه با طلعت نیکو همه با صورت زیبا

چه زیرک مردمان معرفت پرورده دانا

چو صرف و نحو و منطق خواندگان مدرس دنیا

همه افتاده نخل نو بر امیدشان از پا

همه مست شراب «یوم تجزون بما تسعی»

همه پیل افکن و نبود به دفع مارشان یارا

زشمشیر اجل او داج یک یک منفصل یک جا

که چون سوسن در آن گلزار بده باده زبان گویا

به شوق صحبت او بود چشم ذوق ما بینا

به توفیق و به ایمان و به زهد و طاعت و تقوی

نشاید جست در کیهان برایش دیگری همتا

همه اشعار او شیرین به مدح دوده طه

نیابد گلستان نثر چون او بلبلی شیدا

چمد زین وادی محنت به عشرتخانه عقبی

که ای طاوس باغ جنت ای مرغ جنان پیما

نه با زاغ و زغن پری و چری بر در دلها

سری از زیر پر از بهر سیر عالم بالا

به مهمانخانه درالسلامش گشت چون ماوا

نوایی در بهشت و جای او در سایه طوبی