هر که را درد غریبی در جهان مضطر کند

آنکه اندر ماتمش در باغ جنت روز و شب

آنکه تا روز جزا اندر نجف شیر خدا

آنکه خاتون قیامت تا قیامت روز و شب

آنکه از سوز گلوی خشک وی شط فرات

آمد اندر کوفه فرزند غریب فاطمه

وقت جان دادن نمی دانم چرا نگذاشتند

من گرفتم زاده پیغمبر ایشان نبود

کس ندیده بهر قتل یک غریب بی کسی

بعد از آن در پیش چشم قره العین بتول

همچو قاسم نوجوانی را به هنگام زفاف

بازوی سقای شاه کربلا عباس را

بی خبر از رود رود ام لیلای غریب

از برای قطره آبی به روی دست باب

شمر بی ایمان گلوی تشنه از پیکر جدا

زینب بی خانمان بر سینه و بر سر زنان

گاه روی سوی مدینه گه نجف گاهی بقیع

گاه از بهر تصلی یتیمان در کنار

گه سر وقت تن بیمار دشت کربلا

گاه از بهر اسیری رفتن شام خراب

یک طرف شمر دغا تاراج اندر خیمه گاه

یک طرف نعل سم اسب ستم جسم حسین

ساربان از بند بهر بند از موفق جدا

به جدل بی آبرو انگشت دلبند بتول

کی تلافی می شود هرگز از این ظلم و ستم

ای شهد کربلا دست من و دامان تو

من چه گویم چو تو آگاهی ز حال ممکنات

ای مسیحا دم من افکار را راضی مباش