168
شمارهٔ ۴۴ - مصیبت اربعین
اربعین آمد و اشکم ز بصر می آید
گوئیا زینب محزون ز سفر می آید
باز در کرب و بلا شیون و شینی برپاست
کز اسیران ره شام خبر می آید
جرس از سوز جگر نالدو گوید به ملا
که سکینه به سر قبر پدر می آید
گرچه پایش بود از خار مغیلان مجروح
به سر قبر پدر باز پسر می آید
رود رودی شنوم از طرف شام مگر
ام لیلا بسر نعش پسر می آید
کاش می داد کسی بر علی اکبر پیغام
کای حوان مادر پیرت ز سفر می آید
با خبر نیست مگر قاسم داماد که که باز
نوعروس از پی دیدار ز سر می آید
به شب عیش جدا گشت گر از وصل عروس
نخل ناکامی وی باز ببر می آید
گر علی اصغر بی شیر بداند که رباب
با دو پستان پر از خون جگر می آید
از پر تیر و لب تشنه فراموش کند
بلبل آیا دگر از شوق به پر می آید
ای صباگوی به عباس که از جا برخیز
ام کلثوم تو خم گشته کمر می آید
بعد از این نام کنیزی نبرد کس ببرش
که دل سوخته وی به خبر می آید
(صامتا) از چه نگفتی که سر قبر حسین
عابدن خون جگر و دیده تر می آید