شمارهٔ ۳ - زبان حال فاطمه صغرا زمان حرکت حضرت سیدالهشدا(ع)

از مدینه چون شه لب تشنه با افغان و زاری

شد به راه کربلا عازم به عزم جان نثاری

دست زد بر دامنش صغری غم پرور که بابا

این دل من چو نکند بعد از تو اندر سوگواری

کردی از حرف خدایی نی همین پرخون دل مرا

صبر و طاقت از دل غمدیده من شد فراری

خوش تسلی می دهی بر من تو از پایان دوری

آه اگر جانم نمودی بی تو یک دم پایداری

جان بابا در مدینه بی کسم مگذار و مگذر

رحم کن بر من که درد بی کسی دردیست کاری

اعتباری داشتم از سایه لطف تو بر سر

می کشد کارم به خواری آخر از بی اعتباری

آنچنان پندار کز اطفال تو هستم

پس مرا همره ببر بابا پی خدمتگذاری

شاه دین گفت ای علیله دختر شیرین زبانم

خون دل کردی مرا ازین گفتگو از دیده جاری

تو به چشم من چو نوری و به چشم باب خود جان

جان من پایان نداد این سفر جز غمگساری

تو نداری طاقت لب تشنگی چون ما که هر دم

بر کشی از قلب سوزان ناله بی اختیاری

تاب چندان بر دلت نبود که بینی خیل عدوان

تیغ بر کف بهر قتلم رو کنند از هر کناری

صبر نتوانی نمود از غارت قوم ستمگر

هر طرف شو می درد گوشی برای گوشواری

کو چنان صبری که اندر قتلگه از بعد قتلم

بنگری در هر طرف غلطیده در خون گلعذاری

چون سکینه ترسم از سیلی شود روی تو نیلی

تو علیلی و نداری طاقت اینگونه خواری

ترسم از سیلی شود روی تو نیلی

تو علیلی و نداری طاقت اینگونه خواری

عمه ها و خواهرانت بس بود بهر اسیری

خوار و سرگردان به هر جا چون اسیران تتاری

(صامتا) تا می توانی گریه کن در این مصیبت

تا نمایی مزرع امید خود را آبیاری

متن