تا کی از بخت فرو بسته گره وا نکنی

گوییا اسم جدایی نشنیده است دلت

شده آئینه دل تیره تر از چهره بخت

هوس خاک سر کوی تو اندر لب سرماست

اینقدر هم نبود بی اثر آه دل ما

(صامتا) کار جهان گشت به کامت که دگر