آشنا منما به گیسوی پریشانه شانه را

دل به خال کنج ابرویت قانعت کرده است

اشک چشمم باعث آبادی تن گشته است

آن که رسم شعله افروزی نشان شمع داد

من دل از کف داده محراب ابروی توام

دل به زلف آخر از شور جنون پیوسته شد

یک دم از راحت ندارم بهره گویا ریخته است