137
شمارهٔ ۶۸
چه خوش بود ار ز عشق اول دلی شیدا نمی کردی
چه می کردی ز یاران دوری بی جا نمی کردی
چرا اگر وعده کشتن نمودی رفته از یادت
تو آن بودی که از قتل کسی پروا نمی کردی
به بی جا دعوی مستوریت باور نمی دارم
چنین گر بود هر ساعت به جایی جا نمی کردی
بکوبت چو نمگس جانها نمی گردید سرگردان
تبسم گر گهی زان لعل شکر خا نمی کردی
به چشم تر بگو ای نازنین با من چرا گویی
که گر عاشقی بدی سرنهان افشا نمی کردی
به گلزار محبت گر (به صامت) ره نمی دادی
چو طوی آنقدر طبق مرا گویا نمی کردی