مران ای سار بان محمل که امشب کاروان گمشد

که از نالیدن او دست و پای باغبان گمشد

ز من نشنیدی و روز تو شب شد آشیان گمشد

زدی بر هم صف مژگان و قاتل از میان گمشد

نشان مهر و بنیاد محبت از جهان گمشد

دلی گر بود ما را بر سر زلف بتان گمشد

کنون از بی نشانیهای یار از وی نشان گمشد