147
شمارهٔ ۳۵
دو شینه دل از دوری دلبر گله می کرد
تنگ از طمع وصل بخود حوصله می کرد
از آمد و شد گشت چنان قاصد آهم
کز ضعف تو گویی طلب راحله می کرد
هر دم بسر کوی تو از بیم رقیبان
چون چله نشین ورد زبان به سلمه می کرد
گر سخت نبد جان ز چه از رفتن جانان
اندر قفس تن قدمی فاصل می کرد
می دید مرا پای دل از گریه به گل باز
از زلف چه زنجیر چرا سلسله می کرد
دیشب که جرس هم نفس ناله ما بود
از زمزمه خون در جگر قافله می کرد
نو شیفته همره ما بود که امشب
تا آخر منزل سخن از ممشبه می کرد
هر لحظه کنم روی به یک سوی چه می بود
گر عشق مرا عازم یک مرحله می کرد
در عشق چو (صامت) نبرد صرفه بجز غم
ای کاش که این آرزو از سریله می کرد