ای خوش آن روز که دل به هر غمت جایی داشت

هر چه سوز دلم از درد فراقت غم نیست

گفت از دامن مقصود مکش دست ای کاش

خانه بر دوش کسی یاد ندارد چون من

هر کجا رفتم اگر کعبه و گر بتکده بود

روز و شب در قفس سینه دلم ناله کند

کور خوانده است مراز اهد مغرور ای کاش

هر قدم در ره عشقت که نهادم دیدم

عاقبت دست تقاضای قضا برهم زد

(صامتا) هر که من و عیش مرا دید به خویش