پی تعبیر تن پامال محنتکرده جان را

بتا بستان کنی اندیشه برک زمستان را

دهی تا کی مواجب حاجب و خدام و دربان را

کنی رفع نزاع و اختلاف چار ارکان را

خیال سرو بستان و تماشای گلستان را

به من سیمین تنان و پیکر پاک عزیزان را

زده عقرب به هم جمعیت زلف پریشان را

ز چنگال اجل نتوان برون کردن گریبان را

به گردن نه کمن انقیاد حکم یزدان را

مکن پامال ظلم خویش فرق زیردستان را

به راه درهم و دینار نقد دین و ایمان را

مکان دادست در چرخ چهارم مهر و رخشانرا

که از علم و عمل یزدان شرافت داده انسان را

که چون مفتست مشکل بشکند پالوده دندان را

که این دعوی بگردن طوق لعنت کرد شیطان را

چسان بر باد داد آخر فلک ملک سلیمان را

بیار اندر نظر حیب سر شاه شهیدان را

یکی از اهل منبر خواند احوال اسیران را

سنان سنگدل راس شهید آل عمران را

سر مسلم که نورش داشت روشن مهر تابان را

توقف کرد تا ظاهر کند اسرار پنهان را

گشود اندر سر نی حقه یاقوت و مرجان را

بگویم تا کند اندر تزلزل ملک امکان را

وفای دوستان و عهد و میثاق محبان را

غریب و بی کس و مظلوم اندر کوفه مهمان را

بگفتا حارث اندر کوفه بی سر کرد طفلان را

سئوال سر گذشت آن سرو حال غریبان را

بگفتا جمله بشکستند آخر عهد و پیمان را

بگفتا تشنه کشتند این غریب زار عطشان را

بگفتا در منی احیا نمودند قربان را

بگفت از دادن سرها بسر بردند سامان را

بگفتا بین چو مجنون درغ مش لیلای گریان را

بگفتا خورد جای شیر پستان آب پیکان را

که می سوزد ز آه خود دل گبر و مسلمان را

بگفتا تا کند دلجویی حال یتیمان را

بگفتا بسته در در زنجیر بین سجاد نالان را

بگفتا آماده کرده پورسفیان کنج زندان را

بگفت از چوب تا آزرده سازد درج دندان را

بگفتا روز و شب (صامت) کشد از سینه افغان را