مرد را در بذل جان مردانگی پیدا شود

امتحان دوستی در زیر شمشیر بلاست

هر که سرگردان بود چونگو به چوگان محن

لب معنی را کند هر صورت قرب اختیار

از حضیض پارگین خاک و تن پوشد نظر

شوره زار جسم وی از بارش ابر بلا

اسل و اعلایی ار در جنس جنان و تن بود

جان به جانان می رسد از قابلیت بی سبب

همچو مسلم در جهان باید وجود قابلی

چون حسین فرماندهی خواهد چنین فرمانبری

نیست ممکن گرچه مدح وی ولی از شوق طبع

بر جلال و جاه مسلم گر کسی دانا شود

روز رزم از کشتن و افکندن بدخواه وی

زیر سم توسن شخ پویه صرصرتکش

کورد مادرزاد از خاکقدومش غافلست

قصه فردوسی سازد محو از لوح خیال

صدق اسلام و مسلمانی ز مسلم بازپرس

هر که خواهد فر احمد با شکوه حیدری

خالق الاشیا ز خلقش خواست تا پشت حسین

از کراماتش عجب نبود اگر از حکم او

ور ز مهر و ماه نور ظلمت روز و شبان

یافت از قرب حسین با حق تقرب آن جناب

از شهیدان جست سبقت در شهادت تا به حشر

ورنه با یک شهر دشمن در غریبی کس ندید

داد در ذیحجه جان در کعبه کوی حسین

هیچ مظلومی چو مسلم دیده دوران ندید

تشنه لب جان داد و می دانست گویا تشنه لب

همدلی بر سر نبودش تا ز دست کوفیان

داشت با باد صبا این گفتگو در زیر تیغ

کای صباگر بگذری در ملک بطحا از وفا

ای پسرعم آرزو بسیار در دل داشتم

بی خبر بودم که آخر از نفاق کوفیان

کوفیا بی کس مرا کشتند ترسم یا حسین

ترسم از بی تابی اطفال و بانک العطش

رو سوی روم و فرنک اما منه پا در عراق

بر زمین از تیشه بیداد ترسم سرنگون

حیف می آید مرا کز داغ مرک اکبرت

دست عباس علمدار تو ترسم عاقبت

ترسم از وصل عروس خویش گردد ناامید

از برای آب ترسم کودک ششماهه ات

ترسم آخر پیکرت از بعد کشتن تا سه روز

ترسم از مهمانی خولیسرت را در تنور

بیم آن دارم که اندر کوفه و شام خراب

حیف می آید مرا از غنچه لعل لبت

(صامتا) بر سر چه داری ترسم از این داستان