ندارد عزم رفتن سوی خرگه آفتاب امشب

رسد از کربلا بر گوش صوت بوتراب امشب

فشاند اشک ماتم هر زمان از دیده پیغمبر

مگر شمر لعین برده سر بی چادر و معجر

که کرد او را قتیل تیغ عدوان با لب عطشان

چرا ابن زیاد ای دل نگردد خرم و خندان

روان شد کاروان اشک پیشاپیش از آن منزل

سکینه هر زمان می گفت با آه و فغان کای دل

سر چون ماه تابانش به نوک نیزه عداوان

ملایک جمله نالیدند نزد قادر سبحان

دل افلاک خون گردید و شد بیرون ز چشم تر

که یارب این تزلزل چیست برپا شد مگر محشر

فغان کودکان را رفته تا عرش خدا بینم

جدا دست حسین تشنه لب را از دو جا بینم

جناب مصطفی(ص) با انبیا و اولیا گرید

جوان و پیر و مرد و زن از این غم برملا گرید