چو شاه تشنه جگر راه کارزار گرفت

ز وحشت عدم و انقلاب خود عالم

میان معرکه آمد به یک جهان هیبت

خطاب کرد که ای قوم از چه رو باید

من آن حسین مگر نیستم که روح الامین

من آن حسین مگر نیستم که ختم رسل

چو از حجاز به سوی عراقم آوردید

هر آنچه موعظه فرمود می نکرد اثر

ز نعره ای که کشید از جگر جهان لرزید

اشاره ای که به تیغ دو سر نمود بسر

چو ضرب دست خدا دید خصم در پیکار

ولی چه سود نیز زد به قطره خونی

صفوف کفر درید و مظفر و منصور

میان شط شد و بر آب آنچنان نگریست

به یاد تشنه لبان آه سوزناک کشید

چو بود در نظرش کام خشک اطفالش

به عهده وعده روز الست کر وفا

نخورد آب اگر سبط مصطفی (جانب)