سوی کلبه فقیران به سعادت و سلامت

سوی کشته ای گذر کن ببهانه زیارت

الا ای تازه ورد ناز پرورد

به خورشیدی چه نقصان راه یابد

سهایی را منور کرد ماهی

بگسترد آفتابی سایه بر خاک

به پاسخ گفتش آن خورشید شب رو

من اندر خواب خوش بودم به مسکن

غمت در دامن جان من آویخت

کشانم بخت بیدار تو آورد

ملک آشفته بود و سخت بی خویش

به پاسخ گفت: «ای حور پری زاد

چه باشد گر بدین طور تمنی

مرا دیدارش امشب در خیالست

هوس دارم که از دورش ببینم

جوابش داد بانو کاین خیالست

شبست اکنون و از شب رفته یک بهر

کجا خورشیدت امشب رخ نماید؟

درین بئد او که شهناز از ره راست

دل ما در پی آن یار، که جانانه ماست،

آنکه بیرون زد ازین خیمه سراپرده حسن

چو شاه چین ز مشرق راند موکب

خروش کره نای و گردش گرد

هوا بگرفت ابرو کوس شد رعد

به ملک شام شاه چین روان شد

دو منزل با ملک همراز گردید

ملک جمشید ترک جام می کرد

از آنجا کرد رود و جام بدرود

به جای ساعد سیمین خورشید

دو شب در منزلی نگرفت آرام

خبر شد سوی شاه شام مهراج

نبود از عرض لشکر ارض پیدا

سواد شام از آن لشکر سیاه است

سر مهراج شد زاندیشه خیره

ملک مهراج را هژده پسر بود

از ایشان بود شادیشاه مهتر

به شادی گفت سورت ماتم آورد

گمان بردم که غز باشد عروسم

کنون بر رزم باید عزم کردن

سر گنج درم را بر گشادن

مده مر تیغ زن را بی گهر تیغ

سپاه آمد ز هر گوشه فراهم

ز هر مرزی روان شد مرزبانی

ز درگه خاست آواز تبیره

به صحرای حلب بر هم رسیدند

دو کوه آهنین دو بحر مواج

به هم خوردند باز آن هر دو لشکر

جهان برق یمان از عکس شمشیر

ز بیم آن روز ابر باد رفتار

برآمد ناگهان ابر سیه گون

چو شد قلب و جناح از هر طرف راست

چو کوه افشرد بر قلب سپه پای

ز هر سو گرد بر گردون روان شد

چو خنجر در سر افشانی دلیران

علم بر ماه سر ساییده از قدر

ز دست باد پایان خاک بگریخت

ز گلگون می لبالب بود میدان

زمانی نیزه کردی دلربایی

دم پیچان کمند خام و پر خم

ز لشکر دست چپ مهراب را داد

که بد سهراب قیصر را برادر

ملک تیغ مخالف دوز برداشت

ز دست راست چون بر کوه سیلاب

ز شادی روی را مهراب بر تافت

ز یکسو رایت مهراب شد پست

ملک جمشید تنها ماند بر جای

به پایان هم رکاب او گران شد

چو صبح از تیغ چو آب آتش انگیخت

سپاه شام در یکدم چو انجم

گهی بر چپ همی زد گاه بر راست

دلیران یکسر از پیشش گربزان

ملک تا نیمروز دیگر از بام

به آخر روی از و بر کاست مهراج

ملک در پی شتابان گشت چون سیل

شدند از سرکشان شاه شاهان

بر او چون کار ملک شام شد راست

مشرف کرد دارالملک مهراج

عقاب از عدل او با صعوه شد جفت

سپرد آن مملکت یکسر به نوذر