بود ز غم صد گره بر گل و بر بارگل

طرف چمن را چو کرد چشم شکوفه سپید

لاله زر آتشی است ناسره اش در میان

قوس قزح در هوا تا سر پرگار زد

در چمنی کان صنم جلوه دهد حسن را

کف به لب آورده باز جام پر از لعل می

ملک با لشکری افزون ز باران

میان سبزه چون گل جای کردند

به یاد روی گل ساغر گرفتند

ملک یک هفته با قیصر طرب کرد

ملک نالید یک شب پیش مهراب

چنین از عمر تا کی دور باشم؟

برای من بسی زحمت کشیدی

برای من بکن یک کار دیگر

سرشک از دیدگان بارید بر زر