گرد جهانم هزار بار برآورد

عشق دلم را به خوی یار بر آورد

از تن خاکی من غبار برآورد

کز تو مرا چشم روزگار برآورد

همان که فراقت زما دمان برآورد

ز آن لب شیرین کزین هزار برآورد

گرد گلستان و لاله زار برآورد

سرو سهی را ز جویبار برآورد

نخست اندیشه می باید در این کار

که سازد با درخت خشک پیوند

که می شاید به کحل چشم مردم؟

بری در غیر ذی زرعش نشانی

قرین بد گزید از بهر فرزند

بدست خویش قصد جان خود کرد

به بحر افتاد و شد در بحر ساکن

یتیم بحر نام خویشتن کرد

هنرهای بزرگان زو هم آموخت

سزای گوشوار و تاج و زر شد

به خورشید جهانتابش رسانی

نظر می دارد از لطف تو پرتو

خردمندیش ما را خود یقین است

همی راند از غم و شادی سخن باز