ز کوه آمد برون خورشید خاور

به ناز آورد باز رفته از دست

ز شهر تن به شهرستان جان شد

مهی را یافت همچون ماه یک شب

ز هر یک غمزه عقدی در گسسته

چو شیشه چشم هایش رفته در غار

سرشک لاله گون از دیده بارید

که بنشاند به اشک از دل غبارش

چو چشم خود جهان یکسر سیه دید

خطا کردم، خطا کردم خطایی»

فدای چشم مخمور تو بادام

شکر پاسخ برو افسانه بگشاد

مرا بهر چه افکندی در آذر؟

چرام افکنده ای در کوه چون زال؟

که او را بیگناه از خود بریدی؟

میان انجمن بد نام کردی»

وز آن زاریش مادر زار بگریست

چو لعل از سنگ و همچون شکر از تنگ

عماری را به دیبا ساز کردند

مه هودج نشین اندر شبسنان

بهار افروز و گلبرگ شکر ریز

سمن بوی و نگارین روی و شهناز

همه خورشید روی و فرخ اختر

بدان درگاه خدمتکار بودند

همان آیین پیشین ساز کردند

رود روزی سوی برج خداوند