بی حضورت هیچ نوری نیست در ایوان ما

عرضه داری شرح حال بی سر و سامان ما

بر نمی آید به نوک کلک سرگردان ما

چیست یاران چاره غمهای بی پایان ما؟

چون کنم ای دوست چون دل نیست در فرمان ما؟

سخت رویی فلک، یا سستی پیمان ما؟

دمیده سبزه گرد سوسنش دید

به موران مهر جمشیدی سترده

ز طبع نازک او سر بر آورد

به خون من براتی دیگر آرد

سپاه شب به گرد مه در آرد

که در منقار تنگ شکر آرد

خطت را گر بدینسان سر در آرد

جهان را بر من خاکی سر آرد

ز خاکم باد گرد عنبر آرد

ز حسرت حبه السودا بر آرد

ملک را شد لب شیرین شکر ریز

به وصف افسر این مطلع فرو خواند

مه ساقی مدامی دور مدام تو

تا حد نیمروز کشیدست شام تو

فرمانبر غلام تو، ای من غلام تو

بر سر نهاده افسری از زر به نام تو

چه می خواهی؟ بخواه از سیم، از زر

تو خورشیدی مرا با من براگرم

ز تخت و گنج و ملک و پادشاهی

بدو گفت ای سر من جای افسر

به رویت خاطر شادم دژم نیست

کنی بیچارگان را چاره سازی

دل غمگین غمگینان کنی شاد

مگردانم ز جان خویش مأیوس

برون آور دل من از چه بند»

بدو گفت: «ای بجای نور در چشم،

به جان و دل همه کارت بر آرم»

نهادش بوسه ها بر چشم و بر سر

کنار مادر زیبا عروس است

فکند این در ز نظمش در بن گوش