ملک گفتا مباد ای صبح اصحاب

تو چون روز از چه کردی راز پیدا

ملک پر کینه شد از گفت مهراب،

گمان می برد کو رنجیده باشد

چو دید از دور جم را پیش خود خواند

بدو گفت: «ای پسر چونی؟ کجایی؟

به دیدار تو هستیم آرزومند

نداری با هواداران ارادت

ملک روی زمین بوسید و برخاست

ز ساقی جام جان افروز می خواست

به مجلس شکر و شهناز را خواند

چو مجلس گرم گشت از آتش می

ملک را یاد آن شب آتش افروخت