مهر بر دختر منه ور خود بود چون ماه و هور

گربود شیرین چه خواهد خاست از وی غیر شور

یا کنار شوی باید یا میان خاک گور

طلب کن بهر وی شویی فراخور

بدو خواهد نمودن راز دل باز

در آورد این سخن او را به گفتار

سخنهایت همه خوب است و شیرین

به شادیشاه، پور خسرو شام

که فردا می رسد از راه داماد

نمی دانم چه خواهد کرد اختر

کند روزی ز چشم من جدایی؟

زبان بگشاد مهراب سخنور

تو با شخصی گزین خویشی و پیوند

نه گاهی همچو موم و گاه چون روی

کسی خود چون سپارد جان به دشمن؟»

مراد از گفتن مهراب بر کیست

که: «با من باز گوی احوال جمشید

که با فرو فرهنگ کیانست

که او را شیوه بازاریان نیست

حکایت راست با من در میان نه

برون زد دیگ رازش را ز سر جوش

خجل گشت افسرو حیران فرو ماند

فرو شد ساعتی در فکر خورشید

از آن خاموشی اش مهراب ترسید

از آن خلوت بر جمشید شد راست

بر افسر در پنهان عرضه دادم

علاج آخرین داغ است ، کردم

ندانم چون برآید آخر کار