خراباتی و رند ست آشکارا

به بویش می کنم این مستی از می

به یادش خون خم خوردیم لیکن

مرا گرد خم و خمخانه گشتن

اگر وصلت نباشد خاک بر سر

امر علی جدار دیار لیلی

و ما حب الدیار شغفن قلبی

چنین تقدیر بود و بودنی بود

ای دوست چه گویم که من از هجر چه دیدم

چون میوه ناپخته شد آبم به دهن تلخ

آمد که مرا در نظر خویش بسوزد

ای بس که من اندر طلبت گوشه به گوشه

هر گوشه چشم خوشت از ناز جهانی است

اخر نرسیدم به عقیق لب شیرین

ملک را گفت مهراب ای خداوند

ازین شکر چرا در تنگ باشد؟

کنون تدبیر باید کرد ما را

همی باید زدن بر آب صد رنگ

چو زر دارد به غایت دوست افسر

زر بسیار باید خرج کردن

مگر افسر به گوهر سر در آرد

شدست این در جهان مشهور باری

از آن گل در کنار دوستانست

دم صبح از پی آنست گیرا

ملک چون این سخن بشنید از وی

به هر کنجی مرا گنجیست مدفون

کنیزی نیز دارم نام شاهی

گهر می ریز هم بالای افسر

چو دید اندر سخن خورشید را گرم

ز مرغان هیچ می نشنید گوشی

همه شب هر دو جام وصل خوردند

ملک در نیم شب آهی بر آورد