تو ای جان من ای بیمار چونی؟

گلی بودی نبودت هیچ خاری

ترا همواره بستر بود گلبرگ

مرا باری خیال تست مونس

صبا با من همه روزست دمساز

نشسته در ره بادم به بویت

تو چون شمعی نشسته در شبستان

من از شوق جمال یار مهوش

گه از حسرت زنم من سنگ بر دل

مگر آهم تواند کرد کاری

مرادی نیست در عالم جز اینم

سر زلف دل آشوبت بگیرم

مرا جانی است مرکب رانده در گل

رود جان و تنم در گل بماند

چو در دل نقش زلف یار گردد

به چشمم در غم آن نرگس شنگ

خبر ده تا دوای کار من چیست؟

غم پنهان خود را با که گویم؟

چو آمد نامه خسرو به پایان

روان از دیده خون دل چو خامه

که این غم نامه را هیچ ار توانید

چو عود و چنگ را آهنگ سازید