برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است؟

به کام تا نرساند مرا لبش چو نای

دلا منال ز بیداد و جور یار که یار

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی

میان او که خدا آفریده است از هیچ

برو فسانه مخوان و فسون مدم بسیار

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی است

دمم کم ده که دم آتش فروزد

بدین دم ترک این سودا نگیرم

تنم چون خاک اگر در خاک ریزد

چو گفتار ملک بنشیند مهراب

به جم گفت: «این زمان تدبیر باید

چو دولت بر تو اکنون گشت لازم

فکر دستی تو خدمت لیک دانی

چو قیصر رسم و ایین تو بیند

به دامادی خود نامت بر آرد

هنوز اسباب سلطانیت بر جاست

سپاه است و درم اسباب شاهی

هنوزت شمع دولت نامدارست

هنوزت باد پایانند زینی

به هر کاری ردم در دست باید

ببین کز صحبت خور مهره گل

حلال آخر شود خود بدر چون ماه

چنان کارش فروغ نور گیرد

ملک چون غصه از مهراب بنشید

از آن کهسار چون ابر بهاران

چو ماه آراست برج خویشتن را

از آن پس چینیان کردند یکسر

زر و یاقوت را ترکیب کردند