بهار افروز چون شعری برانگیخت

ز بلبل صد هزاران ناله برخاست

به ساقی گفت: «جام می درانداز

به دست خویش جامی ده به مستان

ندارد علتی جان غیر هستی

بپرسید از بتان ماه قصب پوش

به می یکبارگیش از دست بردند

همانا این زمان مخمور باشد

طلبکاری و دلجویی صوابست

بدین گلزار باید داد بارش

ازین شادی نگنجیدند در پوست

به شکر گفت: «کای مرغ خوش آواز،

بگو: از ما چرا دوری گزیدی؟

کنون از جام نوشین چونی آخر؟

دمی خواب و خمار از سر بدر کن

شکر را نزد رنجوری فرستاد

ملک را دیده امید بر راه

خروشان از هوا ریزان به زاری

چو لاله ز انتظارش بر جگر داغ

شکر با انگبین چربی برآمیخت

به شه مهراب گفت: «ای شاه برخیز

سخن می باید از گوهرگرفتن

گهرهای ثمین با خویش بردن

ملک گفتا ببر چندان که خواهی

به چشم از اشک سازم در شهوار

هر آن دری که چون جان داشتش گوش

ز مطرب بلبل آوا ماند ناهید

به دارالملک جان چون شه روان شد

خرامان رفت سوی آن گلستان

گلستانی چو گلزار جوانی

از او خوی بر جبین افکنده گلها

همه گلزار مست از ساقی می

زده یک خیمه از دیبای اخضر

به گرد خیمه جانها حلقه بسته

به رعنائی درآمد سرو چالاک

سر خوبان عالم را دعا گفت

ز می جامی بدان مهوش فرستاد

ملک برخاست حالی بندگی کرد

به دل می گفت: «این لعل از چه کانست؟

چه مه در منزلی بنشست جمشید

همان خورشید روز افزون ز روزن

ملک می کرد غافل چشم بد را

نظر در عارض دلدار می کرد

دو مه می ساختند از دور با هم

هوای دل چو از خورشید شد گرم

به شکر گفت بنواز این غزل رل

درآمد طوطی شکر به آواز