بر ورقهای چمن نقش و نگارست امشب

چشم نرگس ز چه در عین خمارست امشب

کآب پرچین و صبا غالیه بارست امشب

از چه مشاطه شب آینه دارست امشب

کز طبقهای فلک نور نئارست امشب

بدین ابیات دود از جم برآورد:

تو در آسایشی تیمار بیماری چه میدانی

تو غمخواری و دلجویی و دلداری چه می دانی

نپیمودی، درازی شب تاری چه می دانی

بپرس این شیوه از مستان، تو هشیاری چه میدانی

ترا غم خوردنست ایدل تو غمخواری چه میدانی

حدیث رفته با او گفت از آغاز

همی نالید و می زد دست بر سر

بسی دادش به دست خویش مالش

به هم بر میزد و می بردشان آب

که از بهر چه سر بالین طلب کرد

ز دوران فلک نالید و می گفت:

نصیبم خوشدلی ننهاد گویی

چو گل بر باد رفتم در جوانی

مرا بودی به گیتی بختیاری

چو مشکم ناف بر خون جگر زد

چه شاید کرد اینم سرنوشت است

ز خواب آخر نمی گیرد ملامت؟

ز نی هر دم چو چنگم در مقامی

اساس کار بر طالع نهادند

نگردد شسته نقض بخت، باری

کنار برگ گل پر ژاله می کرد

گه برخاستن بال مطوس

فرو افتاد و ریزان شد در آفاق

عیان شد زرده خور در سپیده

نمود از پرده خون آلوده زرده

بر جم رفت تا روشن کند راز

به روز آن راز با جمشید گفتند

شهنشه را ز کار آگاه کردند

شد اندر پرده شب محرم راز

چو باد صبح یکدم خوش برآمد

به دل گفتا درست است این روایت

چو گل خار غمش در پا نرفته است

بدین جانب هوایش کرد مایل

که نشناسد طبیب احوال بیمار

که روشن گردد او را علت درد

به ساقی گفت: جام می بگردان

نشاط و تازه عیشی دارم امروز

مرا میل می و رای صبوح است

درون ها پر ز می خواهیم کردن

به میدان زرش ساقی در افکند

چو شبنم در میان صبح ژاله

به آب کوثر آتش در فتاده

به روح اندر لقای حور می دید

در آن دریا هزاران زهره رقاص

حریفی را بغلتانید ساقی

نشاط و عیش دوشین تازه می کرد

می اندر سر نشست و هوش برخاست

ادا می کرد در صوت هزاری